Sinterklaas intocht

‘Zien jullie hem al?’ ‘Neeeee!’ Opgetogen kinderstemmetjes schallen over het plein heen als er een vrolijke piet op het podium klimt en iedereen aanmoedigt om harder te roepen. Ik sta op mijn tenen, kijk zoekend om me heen, maar ik zie de rode mijter nergens bovenuit steken. Vandaag zijn we met vrienden en hun kroost naar de intocht en zodra ik tussen alle kleine hulppietjes sta, ben ik net zo opgetogen als zij. ‘Sinterklaas! Sinterklaas!’ Enthousiast roep ik mee, maar ik zie niets gebeuren op het water. Alleen wat kleine golfjes, die zilver spiegelen onder het herfstzonnetje, laten wat beweging zien. ‘Misschien moeten jullie nog iets harder roepen…’ Podiumpiet steekt enthousiast zijn microfoon uit naar het publiek. ‘SINTERKLAAAAAAS!’ Verwachtingsvol glijden mijn ogen langs alle kindjes en glimlachende ouders. Zie ik daar de zon weerkaatsen op zijn gouden staf?  Zou dat hem zijn? Maar hij zit niet op een boot… We kijken allemaal verkeerd! ‘Nog een keer jongens, zo hard als jullie kunnen!’

‘SINTERKLAAAAAAS!’ De Sint moet ons nu toch wel gehoord hebben?

‘Hij komt, hij komt,
de lieve goede Sint,
mijn beste vriend, jouw beste vriend,
de vriend van ieder kind.’

Muziek schalt uit de boxen, kinderen worden op sterke schouders gehesen zodat ze naar de Sint kunnen zwaaien en de vrolijke pieten strooien met pepernoten in de rondte. Het kan niemand wat schelen dat de Sint (een beetje sloom, maar dat hoort natuurlijk bij zijn leeftijd) uit een flatgebouw kwam gewandeld. Ik weet zeker dat hij achter zijn gehandschoende hand stond te lachen, terwijl de hele meute een uur verwachtingsvol over het water stond te loeren ( weer eens iets anders dan je telefoon, heeft hij toch mooi voor elkaar die beste man). Alle kinderen hupsen ongeduldig op hun plek, het maakt ze niet uit waar de Sint vandaan komt, als hij maar dichtbij genoeg komt om hun handje te schudden. Ik geef ze groot gelijk, de Sint mag zo’n geintje wel maken.

‘Sinterklaas kapoentje
Gooi wat in mijn schoentje,
Gooi wat in mijn laarsje,
Dank u Sinterklaasje!’

De zon schijnt, er wordt gezongen en gedanst. Sinterklaas loopt met de pieten langs alle kindjes, maakt beleefde praatjes en zijn zware lach maakt wolkjes in de lucht. Een paar opgetogen ogen kijken naar me op. ‘Ik heb Sinterklaas een handje geschud!’ Ze heeft rode konen van geluk en haar pietenmutsje staat eigenwijs scheef op haar hoofd. ‘Dat durfde ze vorig jaar nog niet,’ fluistert haar moeder, mijn lieve vriendin, me toe. Ik denk aan vroeger, hoe mijn ouders met mij en mijn broer stonden, liedjes met ons zongen en pepernoten bakte. Hoe verrast mijn broer en ik waren als we de grote zak met cadeaus op zolder vonden na het geheimzinnige klopje op het raam (bedankt buurman). Maar ook dat ik stiekem een beetje bang was voor schoolpiet. Hij beukte altijd zo hard op de deur dat het schoolbord ervan trilde. De pepernoten vlogen roekeloos door het lokaal heen en ketste in volle vaart tegen de tafels en muren. Ik kijk om me heen. Alle mensen en kinderen kijken blij, er speelt een pietenband op de achtergrond en de Sint lacht en zwaait. Het is een Sinterklaas intocht  zoals het hoort te zijn. Het is Sinterklaas zoals het is.