Art Zuid

(De leukste beeldententoonstelling van Amsterdam!)

‘Weet je hoe we moeten lopen?’ Ik schud van nee. Mijn voorbereiding bestond uit de website van Art Zuid bezoeken en schietgebedjes de lucht in sturen voor mooi weer. Dat laatste is meer dan gelukt. De zon laat de etalageruiten glinsteren en de terrasjes zitten mudvol met blij kijkende mensen. ‘Ik dacht, we halen een koffietje en gaan gewoon lekker lopen. Dan zien we vanzelf wel waar de beelden staan.’ Mam knikt, met zo’n beker koffie over straat wandelen vindt ze wel wat. Dat haar espresso zo klein uitvalt dat er zelfs geen dekseltje op past lijkt haar niets te doen. We zijn in het mooie Amsterdam en we genieten nu al.

Het idee om eens een keer iets anders te doen dan normaal ontstond doordat ik plots besefte dat ik continu hetzelfde onderneem en een lichte sleur jeuk voelde opkomen. Gemak wordt routine en routine is prikkelloos. Dit keer zouden we eens iets anders gaan doen dan het bekende recept; doelloos slenteren door Almere stad, nutteloze dingen kopen en dan lunchen in een tentje met een inspiratieloos menu. Vandaag gaan we cultuur snuiven en dan lunchen in een klein tentje in de Johannes Vermeerstraat. Mijn voorstel werd juichend in ontvangst genomen en nu we zo slenteren (met onze koffie) door een luxe winkelstraat, de zon mijn huid verwarmd en er links van ons een immens groot beeld van een dame in de knoop opduikt, voel ik mijn energie opborrelen en mijn mondhoeken opkrullen.

‘Wat is dit nou weer?’ Het gras ritselt onder mijn gympen en het blauw van de lucht steekt af tegen een groot zilver kunstwerk. De knaloranje papavers sieren het grasveld en verstoppen bijna het bordje: DO NOT TOUCH. Oeps. Snel trek ik mijn hand weg en kijk om me heen. ‘Ik zie van alles!’ Mam aait over de kop van een struisvogel en wijst dan naar het gewei van een hert. Het lijkt alsof de kudde met herten van de Kerstman is neergedaald maar onderweg in de knoop is geraakt met een kudde struisvogels en zwijnen. ‘Mam,’ sis ik zacht, ‘niet aanraken…’ ‘Een schildpad, ik zie een schildpad!’ Ik glijd met mijn ogen over de zilveren stukken, maar ik zie niets wat maar enigszins lijkt op een dier uit de prehistorie. Kunst brengt je hoofd op hol, laat je nadenken en daagt je uit. Maar dat schildpad zie ik er echt niet in. Toch?

Ik knipper. Hoe ik ook kijk, het klopt. Maar het klopt niet, maar toch ook wel. Het beeld van Jaume Plensa maakt me een beetje draaierig. Het hoofd is plat, maar hoe je het ook bekijkt alle vormen kloppen. We lopen wel vijf rondjes om het hoofd heen, het laat me niet los. Hoe kun je dit maken? Zo knap!

We passeren kunstwerken waar we om moeten lachen, kunstwerken die eruitzien als opgestapelde verbleekte augurken van een paar meter hoog en afgebakken proppen aluminiumfolie die vergroot op een betonen zuil zijn neergezet. We lopen langs beelden in de vreemdste posities en mam daagt me uit om ze na te doen… Art Zuid wordt plots een workout route en als we door het kunstwerk van Jésus Rafael Soto wandelen (een soort wastunnel van blauwe slierten waar je helemaal koekoek van wordt) beginnen onze magen te rammelen. Tijd om de kunstroute te verlaten en op naar Corner Bakery. We lopen nog een paar kilometer en ik houd mijn moeder zoet door te zeggen dat we er bijna zijn (ik dacht dat we iets dichterbij zaten dan drie kilometer) en haar te wijzen op alle mooie ornamenten op de pakhuizen die we passeren. Het Rijksmuseum baadt in het zonlicht als we er langslopen en de hoek omslaan voor onze laatste stop.

Ons marmeren tafeltje staat vol. Een groot bord vol wentelteefjes met vers fruit (voor mam) en avocadotoast met tomaat voor mij, (gelukkig lagen er veel te veel wentelteefjes op mam haar bord en kon ze wel wat hulp gebruiken). We smullen, genieten van de bizarre (kunstige) combinaties die voorbij komen; milkshakes met torens van donuts, slagroom en stroopwafels, en kletsen tot we overstemd worden door een groepje kinderen die een verjaardag komt vieren met geurende tosti’s en heliumballonnen.

‘Het was superdesuperdesuperder…’ Ik glimlach naar het appje dat ik zie verschijnen op mijn mobiel. De foto’s stromen binnen en ik ben dankbaar dat ik deze dag zo heb mogen genieten. Art Zuid is de perfecte gelegenheid om met vrienden en familie samen te zijn, iets te ondernemen en om weer nieuwe energie op te doen. Kunst is niet alleen maar kijken en een mening hebben, kunst is delen en licht werpen op iets wat je anders niet zou zien. Kunst brengt mensen samen en vandaag waren mijn moeder en ik daar een onderdeel van. Lang leve Art Zuid!