Zakdoekje leggen

Snuf. Kuch. Proest. Hoest. Groene klodders in een zakdoek en doorrr… De door de lucht dansende bacillen hebben me gevonden en trakteren me nu op suis oren, kriebelhoest en een hese snotstem (helaas niet zoals die van Katja Schuurman). Zodra ik buk ontstaat er kortsluiting tussen mijn oren, nek, tandvlees en oogkassen maar om nou met zelfmedelijden op de bank te ploffen voelt ook niet oké. Je bent tenslotte niet (echt) ziek zeg ik tegen mezelf, het is geen griep, je hebt geen koorts ook al voelt dat na een hoestbui wel zo. De wereld heeft alleen maar een niet zo fraaie snotfilter. Een dagje Netflixen onder een dekentje en mezelf pamperen met keelsnoepjes (van de zachte honingdropjes waar je uiteindelijk diarree van krijgt) en kopjes thee, wordt aan de kant geschoven.

De breinaald steek in mijn oor en de gekke bek die ik daarbij trek, heeft plaats gemaakt voor iets waar Ariel (de zeemeermin) beter tegen opgewassen is dan ik. Alles klinkt alsof ik me op de zeebodem begeef met af en toe ploppende luchtbelletjes als subtiele reminder aan hoe de wereld echt zou moeten klinken. Slikken gaat gepaard met proppen slijm en mijn koffie smaakt… Tja, waar smaakt het eigenlijk naar?

‘Sorry hoor, een momentje!’ Ik proest in een sompige zakdoek, draai de kraan open en neem een slok water in de hoop de bijdehante en steeds terugkerende kriebel die zich in mijn keel heeft gehuisvest weg te spoelen. Ik krijg er een niesbui voor terug. Ik lach met natte ogen naar de klant die geduldig op me zit te wachten tot ik weer verder kan. ‘Vervelend hé,’ zegt het oudere vrouwtje met de ingekleurde lipstick rimpelgroefjes rond haar mond,’leg een ui naast je bed, dan ben je er zo vanaf.’ Als ze me verbaasd ziet kijken grinnikt ze zacht.

“Een verkoudheid krijgt bij mij geen kans omdat mijn weerstand hoog is.” Lees ik in een interview met kookboekenschrijfster Pascale Naessens, in het tijdschrift VROUW. Ik haal mijn gehavende neus op (snuiten met keukenrol is geen aanrader) en overdenk mijn eet “zondes” van de afgelopen tijd. Los van een bord friet met een vega kroket, slik ik alle vitamines van het alfabet, eet een kleurpalet aan groente en fruit, sport me een ongeluk, slaap iedere nacht als een roos, mediteer tijdens het opmaken in de badkamer en parkeer ik mijn auto bewust verder weg zodat er wat extra buitenlucht mijn neus bereikt. Maar deze week voeg ik daar fijn Hot Coldrex, Trachitol en zachte keelsnoepjes aan toe en ik voel me verbonden met de rest van kuchend Nederland. Je knikt naar elkaar, en die knik zegt alles. We hebben januari weer overleefd, nog maar zesenveertig dagen tot de lente…