Tijd?!

Baby in de box, check. Zachte snurk geluidjes? Check. Kop thee? Check. Opgeladen laptop? Check. Yes! Ik ben er klaar voor. Oh, nee, ik hoor een zuchtje. Is hij wakker? Maar ik zit net!

Oké, vals alarm. Blijkbaar maakt onze baby van twaalf weken geluidjes in zijn slaap die klinken alsof hij wakker is (een soort huiltje? maar dan anders?). Ik vraag me af of hij dan een vervelende droom heeft, ongelukkig is of iets verwerkt van de dag (de eindeloze reeks knuffels, gekke bekken die we trekken, debiele stemmetjes die we opzetten en de eindeloze ssssshh geluiden die we maken om hem weer in slaap te sussen). Ik vraag me hoe dan ook af wat er allemaal in dat kleine hoofdje omgaat. Ik wist niet dat baby’s konden fronzen, lachen en huilen in een paar minuten tijd. Wat zeg ik… Een paar seconden. Al die emoties wisselen elkaar zo snel af, dat ik er alleen maar vol bewondering naar kan kijken. En dat doe ik. Minuten lang, want daar heb ik nu (nog) de tijd voor. Ik maak eindeloos veel foto’s en filmpjes omdat ik bang ben dat ik het allemaal vergeet, zo klein, zo lief, zo bijzonder en soms zo kwetsbaar. Ik neem me voor om de foto’s uit te printen (voor in zijn ‘Oei ik groei’ boekje en voor in lijstjes), maar zodra ik de leukste foto’s uit wil zoeken verdwaal ik tussen de kiekjes van de kraamtijd (was hij echt zo klein?) en de filmpjes waarin zijn eerste lachje duidelijk te zien was en zijn huiltje nog zo lief klonk. Voor ik het weet zit ik te snikken en vraag ik me af of ik wel genoeg geniet. Zo snel alle emoties zich afwisselen op het gezicht van mijn zoon, zo snel golven de emoties door mijn lijf (iets met hormonen of zo? haha). Ik kan soms intens verdrietig worden dat ik niet meer zwanger ben en ik het gezellige getrappel niet meer voel. Ik voel me schuldig als ik mijn geduld verlies omdat ik hem niet kan troosten als hij krampjes heeft en standje brullen nog wat octaven opschroeft (precies naast mijn oor). Ik raak gefrustreerd omdat hij tijdens het wiegen zijn speen uit zijn mond laat vallen en plots alle andere spenen op dat moment ook zoek zijn. Ik word boos omdat de dag alweer voorbij is en ik het idee heb dat ik de hele dag bezig ben geweest om onze zoon te voeden en in slaap te wiegen, zonder dat ik bewust heb genoten van zijn gezellige wakkere momentjes. Ik voel me tekortschieten omdat ik niks, maar dan ook niks heb gedaan in huis en mijn lieve vriend staat te koken na een werkdag. Ik bedoel, hoe kan het huis er nou zo ontploft uitzien als je niets anders doet dan bezig zijn met je kind? Echt overal ligt wat; doekjes, speentjes, knuffeltjes, tepelpads (die je niet met het plak gedeelde op je tepel moet plakken!) flesjes, een broekje, een romper en sokjes waar ik er elke keer maar een van terug vind. En dan plots zit ik weer te huilen. Ik huil met de knuffel van Rein in mijn hand omdat het knuffeltje zo schattig is en zuur ruikt van alle teruggegeven melk. Als ik om 21:00 (ja echt zo vroeg) weer in bed kruip en hem hoor snurken in zijn bedje voel me dankbaar en intens gelukkig omdat ik dit allemaal mee mag maken.

Oké terug naar het schrijven, dat blijkt een hele opgave te zijn geworden dus. Wanneer? En vooral ook waar haal ik de tijd vandaan? Net zoals douchen (want ssst, straks wordt hij weer wakker!) je tanden poetsen en jezelf een beetje leuk aankleden. Had het mij een paar maanden geleden verteld en ik zou je hebben uitgelachen. Hoezo niet douchen? Je baby moet toch wel tegen een beetje geluid kunnen? En de hele dag in een legging met een trui rondlopen? Je moet toch ook nog een beetje aantrekkelijk blijven voor je partner? Hoezo je haar in een eeuwige knot? Je moet je baby gewoon gelijk afleren dat hij niet aan je haar mag trekken. Maar alles is anders nu. En alles is perfect zoals het is, met het continue white noise geruis in mijn oor ben ik op de plek waar ik wil zijn en mag ik mezelf eindelijk mama noemen!